اثر تداخل عمل مصرف مورفین با استرس بی حرکتی بر عملکرد محور هیپوفیز – آدرنال در موش های صحرایی نر بالغ

مقدمه: مورفین آلکالوئیدی است که از گیاه خشخاش (papaver somniferum) استخراج می شود و مورد مصرف و سوء مصرف میلیونها نفر در سراسر دنیا می باشد و هم زمان استرس های مختلف از جمله بی حرکتی، سلامت انسانها را تهدید می نمایند. این مطالعه با هدف بررسی تداخل عمل استرس بی حرکتی و مصرف مورفین بر میزان کورتیکوسترون و آدرنوکورتیکوتروپین (acth) در موش های صحرایی نر بالغ انجام شد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 70 موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به 7 گروه ده تایی شامل گروههای شاهد، کنترل و 5 دسته تجربی تقسیم شدند. 3 گروه تجربی، مورفین را به صورت درون صفاقی به میزان 10، 20 و mg/kgbw30 و دو گروه دیگر نیز یکی به مدت 2 ساعت استرس بی حرکتی و دیگری 2ساعت استرس بی حرکتی به همراه مورفین (mg/kgbw30) و گروه شاهد روزانه cc1 سرم فیزیولوژیک را به صورت درون صفاقی، برای مدت 5 روز دریافت داشتند. 24 ساعت پس از آخرین تزریق از قلب موش ها خون گیری به عمل آمد و میزان acth و کورتیکوسترون اندازه گیری شد. داده ها با کمک آزمون های anova و توکی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: یافته ها نشان داد که مورفین در دوز حداکثر و استرس بی حرکتی باعث افزایش acth و کورتیکوسترون می گردند و تأثیر تجویز هم زمان مورفین با استرس بی حرکتی باعث تقویت اثر هر یک به تنهایی می شود. نتیجه گیری: مورفین و استرس بی حرکتی باعث تشدید اثر یکدیگر بر ترشح acth و کورتیکوسترون می شود. لذا با انجام تحقیقات بیشتر می توان به نقش استرس و مصرف مورفین در بروز و یا آگاهی از نحوه پیشگیری از بیماریها، به ویژه سایکوسوماتیک ها در نمونه انسانی پی برد.